Blog 12 - Europa roadtrip - Albanië: het wilde westen van Europa

We pikken de reis weer op waar we jullie de vorige keer achter lieten; op de grens tussen Montenegro en Albanië. En zoals de meeste grenscontroles was ook deze een klein beetje spannend, terwijl we niets bij hadden wat verboden was. Zal wel komen door het onbekende. Gelukkig viel het alles mee en waren we relatief snel door de controle. Niet wetende wat we konden verwachten, reden we dit voor veel Westerse toeristen onbekende land binnen. Blanco en gespannen, maar nieuwsgierig. We zullen zien wat dit land ons brengt.

Wat ons meteen duidelijk was, was dat dit land een stuk armer is dan bijvoorbeeld Bosnië of Montenegro. De huizen waren minder mooi, her en der kwamen kindjes op ons af en net naast de hoofdweg waren de wegen niet al te best te noemen. Om even bij te komen stonden we in Albanië de eerste nacht op een camping aan het meer van Skoder. Een echte oase van rust in dit onbekende land. De hangmatjes en ligstoelen op het ‘strand’, het warme water en goede sanitaire voorzieningen lieten ons zeker even ontspannen. Een plek om onze ‘accu’ op te laden voordat we op ontdekking gingen.

We gingen vrij blanco het land binnen, toch werd ons vooroordeel over slechte wegen snel bevestigd. Het zou een flink avontuur worden om dit land te bedwingen. Albanië heeft namelijk pas sinds enkele tientallen jaren toegang tot asfalt. Een aantal reizigers die we spraken gaven aan dat de echte off-road wegen van Albanië de laatste jaren geasfalteerd zijn en dat de spanning er dus wel af is. Bleek dat gelukkig (?) niet helemaal te kloppen. De doorgaande wegen zijn inderdaad goed geasfalteerd, maar ga je even van de hoofdweg af kom je direct op een wasbordweg of gravel terecht. Er is dus nog veel werk te verzetten om dit land goed toegankelijk te maken. Vele geasfalteerde wegen zijn binnen enkele jaren alweer vergaan (door overstromingen?) of zijn nog niet aangelegd. En dat is te merken, want van alle landen is Albanië het land met de meeste herdenkingskruizen en foto’s van overledenen langs de weg. Dat zegt wel genoeg.

Om de 'ernst' van het wegennet duidelijk te maken hebben we een leuk voorbeeldje voor jullie. Op het hoogtepunt hadden we namelijk een weg van 130+ km die op de Garmin ongeveer zes uur zou duren. Tja, das op zich al raar, dat moet eigenlijk in twee uur kunnen. Wat bleek, deze weg van ruim 130 km was compleet van gravel en was echt het typische wasbordwegje wat je van Afrika kent. Uiteindelijk hebben we twee dagen over deze weg gedaan! Waarbij Sven op dag twee besloot dat fietsen misschien wel net zo snel zou gaan. Zo gezegd zo gedaan, Sven ging op de mountainbike en Tobias reed in Rafiki. Zo hebben we samen, zij aan zij, deze weg overwonnen!

Mocht de weg nog niet spannend genoeg zijn, dan zorgen de bruggen er wel voor dat je hart sneller gaat kloppen. Deze, vaak uit het communistische tijdperk stammende, bruggen zijn veelal vergaan of niet berekend op de hedendaagse verkeersdruk. Voor de spanning op de weg kun je dus anno 2017 nog steeds best naar Albanië gaan! Neem dan wel even wat reserveonderdelen voor je auto mee...

Spanning en avontuur kun je in Albanië niet alleen óp de weg vinden. Naast de weg vindt je namelijk ook genoeg plekken om te ontdekken. Het communistische regime heeft zijn sporen duidelijk achter gelaten. Het land staat namelijk bekend als het land van de 750.000 bunkers; van kleine schutterskoepeltjes tot grote ondergrondse complexen. Deze laatste trokken onze aandacht! Na wat speuren op het internet bleek dat de huidige regering en de lokale bevolking de herinneringen aan het regime graag zo diep mogelijk weg stoppen. Dit houdt onder andere in dat de ondergrondse complexen, tunnels en vliegtuigopslagen simpelweg afgedicht of verstopt worden. Het komt in Albanië dan ook nog regelmatig voor dat een zeldzame toerist een bunkeringang ontdekt én hier oude gevechtsvliegtuigen of ander materieel vindt. 

Wat een ander kan, kunnen wij ook! Wij gingen op jacht! Op zoek naar die ene tunnel die ons de jackpot zou brengen, het ‘licht’ aan het eind van de tunnel. Onderweg kwamen we ontelbaar veel grotten en tunnels tegen; van slechts enkele tot vele honderden meters diep de bergen in. Naast de grotten en tunnels zagen we diverse bunkeringangen en mogelijke opslagplaatsen voor vliegtuigen in de droge verlaten heuvels van het binnenland. Helaas voor ons waren deze opslagplaatsen veelal met dikke betonnen muren afgedicht en waren de tunnels al lang niet meer in gebruik. De bunkers waren dus afgesloten en bij de niet onderhouden tunnels leek het ons niet al te slim om diep naar binnen te gaan. Na een korte ontdekkingstocht blijft het dus bij onze verbeelding. We blijven dromen naar wat voor schatten Albanië nog herbergt in deze moderne tijd waarbij alles al ontdekt lijkt. Wie weet komen we nog ooit terug om Indiana Jones uit te hangen.

Nadat we een hele poos 'onder' de bergen zaten, was het nu tijd om boven de bergen te blijven. We laten de tunnels voor wat het is en gaan de bergen in bij het Theth Nationaal Park in het noorden van Albanië.

Via een Belgische overlander die we ontmoetten kwamen we bij dit park uit. Het zou een waar outdoor walhalla voor zowel de auto als de fanatieke hiker zijn. Na een lange tocht via diverse wegen en omleidingen kwamen we aan bij het begin van de Valbonë vallei, dat onderdeel is van het Nationaal Park. Na een flinke rit door de vallei hield het asfalt op, wat voor ons het begin van het avontuur inluidden. Waarbij we vooral asfalt en gravelwegen gewend waren, reden we nu plots op een droge rivierbedding! Schuddend over alle grote keien waanden we ons steeds verder de vallei in. Na een tocht van driekwartier was het dan zo ver, het eind van de vallei was in zicht en hier zetten we ons kamp op.

De volgende dag was het tijd voor een hike naar het dorp waar vele toeristen ons over hadden verteld: Theth. Het ‘bekende’ Theth zou niet veel voorstellen, maar de natuur in de omgeving zou tot de mooiste van Europa behoren. Tijdens onze tocht over de rivierbedding hadden we al ruimschoots genoten van de pracht van dit natuurgebied, maar tijdens de hike werd de natuur alleen maar mooier en wilder. We vielen van het ene vergezicht in het andere, en konden niet stoppen met genieten. Toch konden we niet overal stil blijven staan voor een geniet-momentje, we wilden namelijk naar Theth. Helaas hadden we ons niet echt goed voorbereid, en wisten niet hoe lang het wandelen was. Beneden in de vallei stond wel een bord met het cijfer 9, wij wisten alleen niet of dit 9 km of 9 uur was... Eenmaal boven op de top van de bergketen hadden we een van de mooiste uitzichten tot nu toe; de vallei met ons kamp in het zuidoosten, de vallei naar Theth in het noordwesten. Ons doel was Theth, maar gezien de tijd zijn we uiteindelijk toch maar omgedraaid. We zijn in ieder geval op het hoogste punt (of hoogtepunt?) geweest! En wat was het vet!

Mensen van thuis vragen ons vaak waar we ons drinkwater vandaan halen. Wij kunnen jullie vertellen dat we dit letterlijk overal vandaan halen, behalve uit de winkel. Ons drinkwater kopen we niet graag, wij gaan liever op zoek naar tappuntjes. In de bergen kom je vaak langs geslagen tappunten in de bergwand. Zijn deze tappunten er niet, dan volgen we gewoon de open afvoer van het dorpje om te kijken waar de bron is. Een ware dagelijkse missie voor ons! Op deze manier besparen we geld, en hebben we bijna altijd heerlijk vers bronwater uit de bergen! Zeg je Spa Blauw maar gedag ;) 

Nu we weer wat drinken hebben, kunnen we weer verder... We hadden verhalen gehoord van een oud treinenkerkhof wat je met de auto kon bereiken. Na wat Googlen en navraag plegen bij de lokals bleek er inderdaad een treinenkerkhof te zijn. Bij aankomst was het even zoeken naar de ingang, de treinen stonden namelijk achter wat oude fabriekshallen. Uiteindelijk konden we relatief makkelijk bij de treinen komen. Helaas kregen we niet lang de tijd om op de treinen te klimmen en klauteren, want al snel kwam iemand nogal vijandig op ons af gelopen. Het was meteen duidelijk dat we niet welkom waren en zijn dus redelijk vlug weg gejaagd. Blijkbaar is dit treinenkerkhof nogal een gevoelige plek. De treinen zijn namelijk geïntroduceerd door het communistische regime, waarna deze bij de val snel weer buiten gebruik zijn genomen. Net zoals de oude tunnels en bunkers worden ook de treinen liever vergeten dan herinnerd. 

Na een aantal spannende en uitdagende dagen toeren zijn we bij de Osumi Canyon aangekomen. En zeg jij rivier, dan zeggen wij riverhike; let's do it! We hadden ons kamp net buiten de canyon opgezet en besloten de volgende dag de canyon in te trekken. We stonden hier verdekt opgesteld op een mooie rivierbedding aan het water. De ideale plek om ’s avonds even een kampvuurtje te maken en wat sterke verhalen uit te wisselen.

’s Ochtends was het zo ver, de hike door de canyon. Na een korte inspectie bleek dat het water best wel diep kon zijn en besloten we slechts één kleine rugzak met alleen wat water en koekjes mee te nemen. Wat begon met een wandeling door enkeldiep water, eindigde in een triatlon waarbij we moesten wandelen, zwemmen én door modder moesten tijgeren. 's Ochtends vertrokken met de gedachte enkele uren weg te zijn, uiteindelijk zijn we heerlijk de hele dag onderweg geweest en konden niet ophouden met genieten in deze mooie omgeving!

Geen probleem is te gek, zeker niet voor de Albanese bevolking! Dit vonden we al uit op dag twee toen er wat fout ging bij de motor en onze multi-riem en airco-riem kapot geslagen werden. Een oudere man en vermoedelijke kleinzoon schoten ons hier destijds te hulp met koud drinken en een wandeltocht door de stad op zoek naar nieuwe onderdelen. Zij schoten ons te hulp, terwijl we hier niet om vroegen en in eerste instantie niet op zaten te wachten. Wat begon met de woorden ''houdt ons gereedschap in de gaten'' eindigde met een overweldigend dankbaar gevoel. Zonder deze helden zouden we een stuk langer stil hebben gestaan!

Als reiziger zul je bijna altijd hulp aangeboden krijgen. Toch was er ook een keer dat we zelf om hulp moesten vragen. We hebben namelijk een poosje rond gereden met een kapotte vacuümpomp. Doordat deze het onverwacht begaf hebben we een aantal weken zonder rembekrachtiging gereden. Al deze tijd zijn we hard op zoek geweest naar een nieuwe pomp, die helaas niet in het land verkrijgbaar bleek te zijn. Om het probleem nog wat erger te maken viel de pomp later ook nog gedeeltelijk uit elkaar, waardoor de olie er aan alle kanten uit spoot. Daar stonden we dan... stil langs de kant van de weg, na sluitingstijd van de garages nota bene.

Geluk bij een ongeluk kwam onze reddende engel na 5 minuten bij toeval voorbij rijden; Moreno en familie in één van de weinige Defenders in Albanië! Uiteindelijk hebben zij ons naar een garage gesleept waar de pomp binnen twee uur werd 'gerepareerd'. Zo konden wij na wat drankjes en een kleine vergoeding voor de monteur weer op weg! Helden!

Na dit avontuurtje was het de volgende dag tijd om even bij te komen in de natuurlijke thermische baden in de buurt. Heerlijk genieten, ook al viel de temperatuur van het water wel wat tegen. O ja, bij stom toeval kwamen we hier Moreno en zijn familie nogmaals tegen! Hoe toevallig!

Nadat we heerlijk ontspannen de thermische baden verlieten zijn we naar Gjirokaster gereden. Deze stad staat bekend als het cultureel centrum van de Griekse minderheid in Albanië en tevens een van de oudste steden van het land. Na een ontdekkingstocht door de smalle straatjes, het kasteel en de tunnels zijn we verder afgezakt richting het zuidwesten van Albanië.

In het zuidwesten stonden we op de camping van Linda, een camping die we hadden doorgekregen van Frank, een super toffe kerel die we op de camping bij Permet hadden ontmoet. Bij aankomst op de camping werden we gelijk getrakteerd op heerlijke ijskoffie én een koud glas water (het was dan ook 38 graden). Vanuit de camping hebben we hierna de toeristische sfeervolle stad Sarande bezocht, gevolgd door de Romeinse ruïnes van Butrint. Tot slot bezochten we de Blue Eye, waar een complete rivier vanuit 80 meter diepte zomaar uit de grond komt! Spectaculair om te zien! Vanuit hier zijn we de grens met Griekenland over gestoken, terug naar de Westerse wereld. Maar hier lezen jullie de volgende keer meer over.

Geschreven door: Tobias van Krieken