De 22 eerste keren die wij niet voor onszelf willen houden

‘Voor alles is een eerste keer’, dat is zeker. Zeker is ook dat wij heel wat eerste keren meemaken op onze roadtrip. Dingen die compleet nieuw zijn of avonturen die we voor het eerst samen beleven. Eerste keren zijn belevenissen die je bijblijven, het is nota bene de eerste keer… En omdat het voorin de auto regelmatig over die ene eerste keer gaat, willen wij die ook jullie niet onthouden. Dit zijn tot nu toe (na 8 weken) onze leukste 22 eerste keren!

1. ...gratis kampeerden

Met deze eerste keer was meteen alles de eerste keer. Het was de eerste dag, de eerste nacht samen in de daktent en ook nog eens de eerste keer gratis kamperen. Dit was bij kennissen van Sven, op sportpaardenhouderij La Haya Stables in Duitsland. Gelukkig bleef dit ‘gratis kamperen’ niet bij een eerste keer…

2. ...een pijnlijk gênant moment hadden

Pijnlijk en gênant; dat zijn momenten die lang bijblijven. Laten we voorop stellen dat we er meer hadden, maar die tijdens de Cinque Terre trail was toch wel de eerste pijnlijke. Het was die dag druk op de trail naar de verschillende Cinque Terre dorpjes en voor ons liep een blanke zware man en een kleine Aziatische vrouw. De vrouw schuifelde werkelijk waar naar voren, met haar vriend of man als (letterlijk) opvangkussen achter haar. Ondanks dat, vroegen wij ons af hoe dit stel bij elkaar was gekomen. Hardop, want zij spraken duidelijk Engels met elkaar. “Uit Azië gehaald misschien?”

Het pad werd een paadje en ging via verschillende rotsblokken naar beneden. De man hield in en maakte ruimte. “Ga maar voor jongens.”

Whut? Was dat Nederlands? Ja… shit.. 

3. ...het alarm op een vliegveld af lieten gaan

Nogal een dingetje, nietwaar? Dit vliegveld (voor hobbyvliegers denken wij) lag op het gigantische landgoed van een miljonair waar wij kampeerden (Een miljonair? Check punt 4). Omdat het hek openstond en we beiden weleens even op de landingsbaan wilden lopen, bewogen we ons richting het hek. Bij het passeren ging er meteen een alarm af. Zo één die meteen iedereen kan horen… Tsja, toen was het rennen…

4. ...kampeerden bij een miljonair (denken wij)

Een oldtimer tractor museum, een pizzarestaurant, een congrescentrum, een bar, een gigantische vijver, een olijfbomengaard waar je ‘u’ tegen zegt, drie ezels, kilometers aan weiland en een groene Land Rover Defender… Midden op een gigantisch paradijs, tussen de Romeinse pilaren, niet goed wetend wat wij nu van deze plek moesten denken. Na wat research bleek het landgoed van ene Francesco Angelelli te zijn.

5. ...samen een sketch van Sluipschutters keken en de legendarische uitspraak ‘ik dacht dat dat kon’ op al onze avonturen toepasten

De avonden in Zwitserland waren koud, soms echt ijskoud. Dik ingepakt lagen we dan ook vaak vroeg in bed om onze foto’s uit te zoeken of om stomweg wat filmpjes te kijken. Zo passeerden afleveringen van Rundfunk en Sluipschutters. Vooral over de sketches van laatstgenoemde was Sven erg te spreken en ook Tobias was snel fan van dit ‘absurdisme’. De Sluipschutters-sketch ‘Ik dacht dat dat kon’ leidde tot een grote bulderlach, maar werd vervolgens ook onze lijf-quote. “Fck zeg, waarom deed je dat?” “Ik dacht dat dat kon..”

Check de video:

6. ...diep teleurgesteld waren

Deze eerste keer vond plaats in Zwitserland, het land dat op onze reiskaart vol stond met prachtige bergpassen. Eén van die passen begon bij Innertkirchen; een prachtige pas die via verschillende bergen naar Obergoms slingert. De teleurstelling sloeg toe bij het zien van de rode letters ‘geschlossen’, op het gigantische bord aan het begin van de pas. Daar stonden we dan met ons goede gedrag… verlangend naar die prachtige route, waar we vanaf Interlaken helemaal voor naar beneden waren gereden. Later hoorden we dat er nog sneeuw op de bergpas lag.

 7. ...elkaars onderbroeken vonden

“Tobias…? Dit.. wtf, midden in het gangpad.”

“Oh haha, die is vies.”

“En deze?”

“Oh, ja die ook..”

Uiteraard kijken wij hier nu niet meer van op. Onderbroeken, aparte luchtjes, gekke quotes; het hoort er allemaal bij. 

8. ...iets te diep in het glaasje hadden gekeken

Ook dit was in Zwitserland, bij vrienden van de stagebegeleidster van Tobias. Het enige wat we wisten was dat Nadja (de stagebegeleidster) ons uitnodigde om te komen kaasfonduen bij vrienden van haar. Dit bleek voor Tobias een heuse reünie, waarbij er naast kaas ook veel bier vloeide. Eigen gebrouwen bier om precies te zijn. Nadja en Thomas, huize Klondike en het zelfgemaakte bier.. pfoeh die klapten er best hard in. 

9. ...iets kwijt zijn geraakt

Kilometers zijn we ervoor teruggelopen en gereden, met onze ogen gericht op de berm en het wegdek, maar de dop van onze waterjerrycan kwam niet meer boven ‘water’. Honderd procent zeker waren we ervan dat deze tijdens de rit eraf moest zijn getrild, want tijdens het wegrijden bij een Italiaans dorpje zat de dop er nog op. Maar vindt zoiets maar eens terug… Na zo’n twee uur hebben we de zoektocht gestaakt en besloten we een nieuwe zoektocht te starten voor een nieuwe waterjerrycandop. Maar ook hier geldt: vindt zoiets maar eens in Italië… We zijn nog steeds zoekende!

10. ...de rillingen over onze ruggen voelden lopen

Dat moment dat de één iets zegt en de ander precies hetzelfde zegt (“dop”) of dat moment dat de één erachter komt dat de ander precies hetzelfde dacht…. eng gewoon. In het begin zorgden het voor de nodige rillingen, nu kunnen we er gelukkig hard om lachen. ‘Great minds think alike’.

11. ...het temperamentvolle van een Italiaan zien veranderen in kalme vastberadenheid

Pittig en stellig; Italianen hebben temperament.. daar staan ze notabene om bekend. En die zogenaamde ‘temperamento’ hadden wij eigenlijk al veel té veel gezien. Toch ontmoetten wij een oud mannetje, die zijn pittigheid kon omzetten in coole vastberadenheid. Wij waren namelijk op zoek naar een nieuw kraantje voor onze waterjerrycan (die al enkele weken op afbreken stond), hij had een klein, maar vol, winkeltje met werkelijk waar ‘van alles en nog wat’. De perfecte combinatie. Ondanks dat we tussen de ‘van alles en nog wat’ niet zo snel een geschikt kraantje konden vinden, hield het oud mannetje vol tot het bittere eind. Hij moest en zou een passend kraantje maken… Uit alle hoekjes, kiertjes en laatjes toverde hij onderdelen, om ons uiteindelijk met een goedwerkend kraantje te laten vertrekken. De held van de dag. 

12. ...bestolen werden

Ondertussen heeft dit ‘gevoelige’ onderwerp geen uitleg meer nodig. Het is waarschijnlijk goed voor te stellen hoe het voelt als je 40 minuten bent weggeweest om de toren van Pisa te bezoeken en je daarna je fietsendrager leeg aantreft. Een zoektocht door de aangrenzende steegjes, zorgden ervoor dat we Tobias zijn fiets terugvonden. Helaas geen enkel spoor van Svens mountainbike. Ondanks dat Sven strak van de adrenaline en woede elk hoekje en kiertje had gecheckt…

Inmiddels staan er weer twee mountainbikes op de fietsendrager. Shout-out naar Jack van de Stelvio eXperience, die in het Italiaans een goed woordje deed bij een mountainbikeshop. Thanks Jack!

13. ...over een gesloten bergpas reden

Dit was op de SP86, nabij het prachtige Abruzzo gebied in Italië. Hoewel het bord duidelijk aangaf dat de bergpas dicht was, trokken we ons daar deze keer niets van aan... Overigens stond de slagboom gewoon (kromgebogen) open. Een bergpas bijna helemaal voor je alleen, voelde dat even goed! Want wat was dat een onwijs mooie route vol zigzag paden, bergachtige uitzichten en wilde paarden. 

14. ...mede-roadtrippers terug op pad hielpen

Die kromgebogen slagboom… dat was natuurlijk niet zomaar. Want kort voordat wij de SP86 opreden, was er een motorrijder vol tegen de slagboom gebotst. “Ik was ingedommeld,” mompelde hij later. De voorkant van zijn motor was flink beschadigd en lekte op verschillende plekken olie. Met ons gereedschap hebben we de man weer de weg opgeholpen. 

15. ...vreesden voor ons leven

Wat doe je als je uitkijkt op een reusachtig gebergte, dat omringt is door prachtig groen? Precies, dan trek je vlug je wandelschoenen aan, gooi je je tas vol met eten en drinken en snel je jezelf er naartoe. Vooral als je van je camperburen hoort dat ze daar wolvensporen hebben gezien.

En inderdaad, die wolvensporen vonden wij ook. Echter waren wij veel meer onder de indruk van die overweldigende kleiberg, die zich voor ons uitstrekte. Benieuwd naar wat er achter de top was, klauterden wij naar boven; onszelf afvragend wat we in godsnaam aan het doen waren. Er hoefde maar één iemand mis te grijpen of één stuk klei af te breken en onze roadtrip was einde verhaal. Gelukkig, en misschien wel wonder boven wonder, zijn we toch weer heelhuids beneden gekomen en hebben we zelfs op de terugweg nog wat dronebeelden kunnen schieten. Na dit ‘knikkende knieën-avontuur’ hebben we elkaar in ieder geval beloofd zoiets nooit meer te doen… Even geen steile bergen meer zonder tuigje ;)

16. ...een typisch Nederlandse slang vonden (we hebben beelden)

We hebben tot nu toe nog maar weinig levende slangen op onze reis gezien; velen lagen platgereden op de weg. Toch zagen we ook enkele levenden en één echte Nederlandse slang voorbij kruipen. Met duidelijke aanwijzingen van Tobias, is Sven er bovenop gedoken. Beelden volgen snel!

17. ...binnen een land in een ander land waren

Tijdens onze Rome-trip, stond ook het Vaticaan op onze lijst. En wie een bezoek brengt aan het Vaticaan, gaat direct ook een ander land in: Vaticaanstad. Hoewel er niets van een grens te zien is, is Vaticaanstad werkelijk waar een zelfstandig land. Een land binnen een land dus, dat als hoofdstad (super origineel) ook Vaticaanstad heeft. 

18. ...door getroffen aardbevingsgebieden reden

Op onze terugweg naar het Noorden van Italië, liep de route niet overal zoals gepland. Vooral niet in het gebied rondom het dorpje Amatrice, dat in augustus vorig jaar en in januari dit jaar meerdere keren getroffen was door een aardbeving. Bevingen die een einde maakten aan honderden levens, complete dorpen wegvaagden en straten lieten wegzakken. Een verschrikkelijk gezicht, waar wij dwars doorheen reden. Langs de politie, brandweer en het leger, die nu (na alle sneeuw) pas echt konden beginnen met de opruiming en het herstel. 

19. ...een echt Duits biertje dronken met (uiteraard) Duitsers

“Dein Auto ist toll!” Wat begon met een leuk praatje en wat foto’s van de auto, eindigden in bier drinken met twee gepensioneerde Duitsers. Een leuke avond, die nog tot laat en op hoog drinktempo doorging.

20. ...de was deden en Tobias vloekend een kledingstuk uit het water trok

“Shit shit shit!”

Een natte camerabatterij kwam tevoorschijn.

“Hoe komt dit nu weer hierin? In deze zak doe ik nooit iets…”

Na heel veel zon, doet de batterij het gelukkig weer.

En Tobias…, die controleert voortaan al zijn zakken wel drie keer…

21. ...in een beren en wolvengebied kampeerden en Sven ternauwernood aan ‘iets’ ontsnapten

Midden in de nacht gleed Sven de daktent uit voor een nachtelijk plasje. Terwijl hij beneden stond, bewoog er plots iets een tien meters bij hem vandaan op het wegdek. Twee silhouetten, twee ‘ietsen’, keken waarschijnlijk net zo verbaasd naar Sven als hij naar hen. Het was te donker om goed te kunnen zien wat het was, maar duidelijk was dat het te grote was van een grote hond of een kleine ree. Toen dezen bewogen, klonken er krassende bewegingen over het wegdek. Hoefjes, nagels of… Nagels? “F#ck f#ck!” Sven kwam de tent binnengestormd, waar Tobias wakker schrok en Sven bijna weer naar beneden stompte omdat hij dacht dat iemand de tent binnen probeerde te komen.

We zijn er nog steeds niet achter wat die twee ‘ietsen’ nu precies waren. Anti-climax ja..

22. ...een auto inhaalden, in plaats van een auto ons

Deze is wat flauw, maar waar. Wanneer het heel steil wordt tuffen wij hem (zwaar beladen uiteraard) met 40 naar boven, terwijl andere auto’s wel gewoon de 80-snelheid kunnen rijden die de borden aangeven. Maar ach, wij hebben alle tijd. Toch is het heel soms andersom… en dat voelt stiekem toch wel heel erg goed.

Dit waren onze 22 ‘eerste keren’ tot nu toe. Herken jij eerste keren? Uiteraard gaan er nog heel veel meer eerste momenten bijkomen, die wij ook zullen opschrijven. Want je eerste keren zijn toch wel goud! 

Tekst Sven van Raaij